رسالت اجتماعی سرور زنان عالم

آن حضرت می دانست که با خروج رهبری امت از محور خود، امور مهم دیگری نیز دچار این آفت می شود و هر گونه ساکت ماندن نوعی تایید بر کارهای نارواست. بدین جهت حضرت زهرا علیهاالسلام در مواردی مخالفت خود را با اعتراض و شِکوه به اثبات رساند.

تعالیم عالیه اسلام و آموزه های علمی و عملی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نسبت به شخصیت دادن به زن، در عصری که هنوز نگاه به زن نگاهی منفی، و عرصه ای برای تجلی توانمندیهای مثبت و مفید زنان کارآمد وجود نداشت، توانست زمینه ساز رشد و شکوفایی شخصیت این قشر از انسان باشد. در این میان بانوی عالی مقام جهان اسلام، حضرت زهرا علیهاالسلام که در چنین مکتبی پرورش یافته است و خود نیز از علم و آگاهی و معرفت بالایی برخوردار است، توانست در عمر کوتاه خود، در عرصه های مختلف فردی، خانوادگی و اجتماعی در کنار پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و امام علی علیه السلام درخشش نماید و منشأ خیر و برکت برای تمام بشریت باشد.در این نوشتار بخشی از فعالیت های اجتماعی آن بانوی گرانقدر را از نظر می گذرانیم.

عکس پروفایل اسم نبوت طرح قرمز طلایی

فرق امامت با رسالت

منبع: پایگاه حوزه

سوال

فرق امامت و رسالت چیست ؟

پاسخ

امامت جنبه حقّی و رسالت جنبه خلقی دارد رسالت تئوری توحید را ترسیم می کند و امامت اجرای آن را و عمل کردن به آن را به عهده می گیرد. رسالت جنبه ظاهر و هدایت ظاهری را رهبری می کند که امام علاوه بر این، هدایت باطنی را هم به عهده دارد. امامت مقام ولایت کلّیه و مطلقه الهی و مرتبه خاصی از قرب الهی است. و رسالت این گونه نیست.

به تصریح قرآن مجید، حضرت ابراهیم(ع) که دارای مقام رسالت بود، بعد از سالها پیامبری و گذراندن امتحانات زیاد به مقام امامت نائل شد. [i]

«وَ إِذِ ابْتَلی‏ إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ إِمامًا قالَ وَ مِنْ ذُرِّیَّتی قالَ لا یَنالُ عَهْدِی الظّالِمینَ» [ii]

(به خاطر آورید) هنگامی که خداوند، ابراهیم را با وسایل گوناگونی آزمود. و او به خوبی از عهده این آزمایش ها برآمد. خداوند به او فرمود: من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم‏! ابراهیم عرض کرد: از دودمان من (نیز امامانی قرار بده‏!) خداوند فرمود: پیمان من‏، به ستمکاران نمی‏رسد! (و تنها آن دسته از فرزندان تو که پاک و معصوم باشند، شایسته این مقامند).

[i] تفسیر المیزان، ج1، ص124 و ترجمه تفسیر المیزان، ج1، ص403.

[ii] سوره بقره، آیه 124.