تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
ازدواج در بهشت
منبع : شهید آیت الله دستغیب(ره)؛ ازدواج اسلامی، ص: 60 ,
در بهشت هم نکاح و مواقعه هست؛ ولی نه مثل دنیا که کثافتکاری باشد. لذّت بیشتر هست امّا لذّت روحانی. این جا غفلت است و آن جا تمام ذکر است. چه لذّتهایی که خداوند برای مؤمنین ذخیره فرموده است. بی خود نیست که در دعاها این طور رسیده که خداوندا! حور را به من تزویج فرما:
«و زوّجنی من الحور العین».[1]
بعضی از زنها می گویند که برای مردها «و زوّجنی من الحور العین» است، برای زنها چیست؟
پاسخشان این است که تزویج به معنای اتصال و جفت شدن است. خدایا! مردان را به حور پاکی که یاد تو در وصال آن است، برسان. برای زنها هم همین است. تزویجی که آنها را به یاد خدا می اندازد.
مروی است پیره زنی نزد پیغمبر آمد و عرض کرد: «یا رسول اللَّه! دعا بفرمایید بهشتی شوم».
رسول خدا صلی الله علیه و آله به عنوان مزاح فرمود: «پیره زن به بهشت نمی رود».
پیره زن بیچاره ناراحت شد و التماس کنان عرض کرد: «پس من چه کنم؟».
حضرت فرمود: «پیر جوان می شود و وارد بهشت می گردد».[2] وقتی وارد بهشت می شود، زن در سنّ شانزده سالگی و مرد 33 ساله، در این حد الی الأبد می ماند.
تزویج با حور؛ یعنی همنشینی با او؛ بنابراین، برای زنها هم خواندن این دعا مانعی ندارد. خدایا! پاکم کن و به مقامی مرا برسان که بتوانم همنشین حور گردم.
اگر زنی بگوید: زن با حور نمی تواند ازدواج کند، پس تکلیف زنها چه می شود؟ زنها هم اگر بهشتی شوند و شوهرانشان هم بهشتی باشند، می توانند در آن جا نیز با هم باشند. و مروی است که عاقد آنها علی بن ابی طالب علیهما السلام است.
امّ المؤمنین ام سلمه از همسران پیغمبر در این باره چند روایت نقل می نماید که از رسول خدا صلی الله علیه و آله پرسیدم: «زنهایی که دو شوهر کرده اند، در بهشت چه می شوند؟».
حضرت فرمود: «اختیار با خود زن است، با هر کدام از این دو شوهر می تواند ازدواج کند».
استیناس با همسران بهشتی، شغل و سرگرمی بهشتیان است.
حالا با حوریان یا زنهای مؤمنه که بهشتی هستند. هر زنی که بهشتی شد، در بهشت با شوهرش اگر بهشتی باشد، ازدواج می کند. حقیقت وصال و مواقعه در بهشت است. حورالعینی که خداوند او را مدح فرموده چشمهایشان از غیر شوهرانشان کوتاه است؛ یعنی نظری به غیر شوهر ندارند. شوهر دوست و شوهر خواه و شوهر شناسند.
نکته مهمّ این است که فرق است بین ازدواج در بهشت و دنیا.
کسی خیال نکند مثل هم است کاملًا متفاوت است. اوّلین تفاوت، مواقعه در دنیا علاوه بر کثافت دفع شهوت، غفلت آور است؛ امّا مواقعه در بهشت، ذکر و یادآور است. غنا و آواز خوانی در بهشت، ذکر و تسبیح خداست. بهشتیان و همسرانشان و مخصوصاً اگر همسر دنیاییش هم باشد؛ چنانچه خدا وعده داده است، همسران مؤمن به یکدیگر می رسند و از بعضی روایات چنین بر می آید که هر چند زن و فرزند در مقام پایین تر باشند، آنان را به شفاعت مؤمن به او ملحق می کنند. بهشتیان و همسرانشان در سایه ها یا بر روی تختها تکیه زنندگانند.
مروی است از پیغمبر صلی الله علیه و آله که: «مؤمن در یک روز صد دختر باکره را در بهشت تصرّف می نماید و (عجیب این است که) بلافاصله باکره می شود بدون این که برای دختر ناراحتی باشد»؛[3] چنانچه نسبت به خوراکش می فرماید: «برابر صد نفر در دنیا اشتها دارد بدون ناراحتیهای دنیوی».
از جمله چیزهایی که خداوند برای مؤمن در بهشت قرار داده و آن را به بزرگی ذکر فرموده، «حور العین» است و در این آیه شریفه که می فرماید:
«... وَ زَوَّجْناهُمْ بِحُورٍ عِینٍ».[4]
یعنی: «تزویج نمودیم حور عین را برای مؤمنین».
در ضمن آیه فهمانده شده که تزویج حور العین با مؤمنین، غیر از تزویج این دنیاست. من باب نمونه حدیث شریفی عرض کنم:
در بحار ذکر می کند از سعید بن مصیب که گوید: «دیدم در کوفه حضرت زین العابدین علیه السلام را که از حمام درآمده خود را پاک و پاکیزه نموده و با حنا محاسن شریف را خضاب کرده، لباس فاخری پوشیده و خود را معطّر فرمود. عرض کردم کجا می روی؟ فرمود: می روم مسجد النبی نماز کنم. عرض کردم حالا موقع نماز نیست. فرمود:
می خواهم خواستگاری حور العین نمایم».
بله انسان اگر از هر آلودگی ظاهری و باطنی و از هر گناهی و خلق زشتی پاک شد، شایستگی تزویج با آنها را پیدا می کند.
پی نوشت ها
[1] فروع كافى: 5/ 376/ ح 7 ..
[2] مستدرك الوسائل: 8/ 410/ ح 9( با اندكى اختلاف) ..
[3] لئالى الأخبار: 4/ 366 ..
[4] دخان: 54 ..
نظرات شما عزیزان:
