حضرت نوح علیه السلام

حضرت نوح علیه السلام اولین پیامبر اولواالعزم است و مطابق با آیات قرآن کریم، خداوند او را با کتاب و شریعت فرستاد. نام حضرت نوح، ۴۳ بار در قرآن آمده و یک سوره به نام او اختصاص یافته است. آن حضرت ۹۵۰ سال مشغول دعوت قوم خود به توحید و ترک بت پرستی بود، اما قومش به او ایمان نیاوردند؛ تا آن که مأمور به ساختن کشتی شد و پس از اتمام، امر خداى تعالى مبنى بر نزول عذاب و طوفان سهمگین صادر گردید و به جز افرادى که همراه او سوار بر کشتی بودند، همگی هلاک شدند.

نام و نسب حضرت نوح

مردى شامى از امیرالمؤمنین علیه السلام پرسید که اسم نوح علیه السلام چه بود؟ آن حضرت فرمود: اسم نوح «سکن» بود و به این علت نوح نامیده شد که او نهصد و پنجاه سال با نوحه و بى تابى قوم خود را به سوى دین حق دعوت مى‌کرد.^[۱]

در کتاب انساب الاشراف، نسب حضرت نوح علیه السلام چنین آمده است: نوح بن لامک بن متوشلخ بن أخنوخ - و هو إدریس علیه السلام - بن یارد بن مهلائیل بن قینان بن أنوش بن شیث بن آدم علیه السلام.^[۲]

نام همسر نوح علیه السلام را «والیه» گفته اند و گناه و خیانت او این بود که در نزد قوم خود، نوح را مجنون معرفی کرد و با مخالفان او هم رأى و هم‌دست بود؛ از این رو در قرآن کریم مذمت شده است.^[۳] حضرت نوح (ع) چهار فرزند داشت که نام آنها سام، حام، یافث و کنعان بود. از میان آنها به غیر از کنعان، همه فرزندان به نوح ایمان آورده و همراه او در کشتی بودند. به گزارش روایات، نسل حضرت نوح (ع) از طریق سام ادامه یافته‌ است.^[۴]

مطابق برخی اخبار و تواریخ، قبر حضرت نوح (علیه‌السلام) در نجف و در کنار قبر امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) قرار دارد،^[۵] چنانکه در زیارت‌نامه‌ آن حضرت نیز به آن اشاره شده است.

حضرت نوح در قرآن

نام حضرت نوح علیه السلام ۴۳ بار در قرآن کریم آمده و یک سوره به نام او اختصاص داده شده است و حدود ۱۱۴ آیه از آیات قصص قرآنى درباره شخصیت نوح و دعوت او مى‌باشد. آیات زیر آیاتی هستند که نام حضرت نوح علیه السلام یا داستانی مرتبط با آن حضرت در آنها ذکر شده است:

سوره نساء، آیه ۱۶۳ • سوره اعراف، آیه ۶۹ • سوره توبه، آیه ۷۰ • سوره یونس، آیه ۷۱ • سوره هود، آیه ۳۶ • سوره هود، آیه ۸۹ • سوره ابراهیم، آیه ۹ • سوره اسراء، آیه ۳ • سوره مریم، آیه ۵۸ • سوره حج، آیه ۴۲ • سوره شعراء، آیه ۱۰۵ • سوره عنکبوت، آیه ۱۴ • سوره احزاب، آیه ۷ • سوره صافات، آیه ۷۹ • سوره ص، آیه ۱۲ • سوره ق، آیه ۱۲ • سوره غافر، آیه ۵ • سوره نوح، آیه ۲۶ • سوره نجم، آیه ۵۲ • سوره قمر، آیه ۹ • سوره تحریم، آیه ۱۰.

بعثت و رسالت حضرت نوح

در زمان نوح علیه السلام فساد در زمین شایع گشت و مردم از دین توحید و از سنت عدالت اجتماعى روی گردان شده و به پرستش بت ها روى آوردند و خداى سبحان نام چند بت آن روز را که عبارت بودند از "ود"، "سواع"، "یغوث"، "یعوق" و "نسر" در سوره نوح علیه السلام ذکر کرده.

فاصله طبقاتى روز به روز بیشتر شد و آنهایى که از نظر مال و اولاد قوى تر بودند حقوق ضعفاء را پایمال کردند و جباران، زیردستان را به ضعف بیشتر کشانیده و طبق دلخواه خود بر آنان حکومت کردند.^[۶]

در این زمان بود که خداى تعالى نوح علیه السلام را مبعوث کرده و او را با کتاب و شریعتى به سوى آنان گسیل داشت تا از راه بشارت و انذار، به دین توحید و ترک خدایان دروغین دعوتشان نموده و مساوات را در بینشان برقرار سازد.^[۷]

دین و شریعت حضرت نوح

حضرت نوح علیه السلام نخستین پیامبر اولوالعزم است که دارای شریعت و کتاب مستقل بوده است. به طورى که از آیات مربوط به داستان نوح علیه السلام برمى آید، آن جناب همواره قوم خود را به توحید خداى سبحان و ترک شرک دعوت مى‌ کرد، و به طورى که از دو سوره نوح و سوره یونس، و سوره آل عمران آیه ۱۹ برمى‌آید آنان را به اسلام مى‌خواند، و به طورى که از سوره هود آیه ۲۸ استفاده مى‌شود از آنان مى‌خواسته تا امر به معروف و نهى از منکر کنند و نیز همان طور که از آیه ۱۰۳ سوره نساء و آیه ۸ سوره شورى برمى آید، نماز خواندن را نیز از آنان مى‌خواسته و بطورى که از آیه ۱۵۱ و ۱۵۲ سوره انعام برمى آید رعایت مساوات و عدالت را نیز از آنان مى‌خواسته و دعوتشان مى‌کرده به این که به فواحش و منکرات نزدیک نشوند، راستگو باشند و به عهد خود وفا کنند و به طورى که از آیه ۴۱ سوره هود برمى آید آن جناب اولین کسى بوده که مردم را دعوت مى‌کرده به این که کارهاى مهم خود را با نام خداى تعالى آغاز کنند.

پاسخ قوم نوح به دعوت او

از آیات سوره نوح و سوره قمر و سوره مومنون برمى آید که آن جناب قوم خود را دائما دعوت مى‌کرده به این که به خداى تعالى و آیات او ایمان بیاورند و در این دعوت منتهاى جد و جهد را به خرج مى‌داده و شب و روز و آشکارا و پنهان وادارشان مى‌کرده به این که حق را بپذیرند، ولى قومش جز به عناد و تکبر خود نمى‌افزودند، هر قدر او دعوت خود را بیشتر مى‌کرده آنان سرکشى و کفرشان را بیشتر مى‌کردند و به جز اهل و اولادش و عده اندکى از غیر آنان ایمان نیاوردند، به طورى که دیگر از ایمان آوردن سایرین به کلى مایوس گردید در آن هنگام به درگاه پروردگار خود شکایت برده و از او طلب نصرت کرد.

از آیات سوره عنکبوت برمى آید که آن جناب نهصد و پنجاه سال مشغول دعوت قوم خود بوده، ولى قوم او را جز به استهزاء و مسخره کردن و نسبت جنون به او دادن عکس العملى از خود نشان ندادند، آنها وى را متهم مى‌کردند به این که منظورش این است که به آقایى و سرورى بر ما دست یابد، تا آن که در آخر از پروردگار خود یارى طلبید.

و از آیات سوره هود استفاده مى‌شود که بعد از این استنصار، خداى تعالى به وى وحى کرد که از قومش به جز آن چند نفرى که ایمان آورده اند احدى ایمان نمى‌آورد و آن جناب را درباره قومش دلگرمى داد و به طورى که از آیات سوره نوح استفاده مى‌شود، نوح علیه السلام قوم خود را به هلاکت و نابودى نفرین کرد و از خداى تعالى خواست تا زمین را از لوث وجود همه آنان پاک کرده و احدى از آنان را زنده نگذارد.

کشتى سازى حضرت نوح

از آیات سوره هود برمى آید که خداى تعالى به آن جناب دستور داد تا کشتى را زیر نظر ما و طبق وحى ما بساز و آن جناب شروع به ساختن آن کرد که مردم دسته دسته از محل کار آن جناب گذشته و او را مسخره مى‌کردند، چون کشتى آب مى‌خواهد و کشتى سازى باید در لب دریا باشد و آن جناب این کار را در بیابانى بدون آب انجام مى‌داد و همین باعث مى‌شد که مردم او را مسخره کنند و آن جناب در پاسخشان مى‌فرمود اگر امروز شما ما را مسخره مى‌کنید بزودى خواهید دید که ما شما را مسخره مى‌کنیم و بزودى خواهید فهمید که کسى که دچار عذاب گردد خوار و ذلیل و بیچاره مى‌شود و عذابى که مى‌آید عذابى است مقیم و غیرقابل زوال و نیز از دو سوره هود و سوره مؤمنون برمى آید که خداى عزوجل براى نزول آن عذاب، علامتى قرار داده بود و آن این بوده که آب از تنورى بالا مى‌زند.

نزول عذاب و آمدن طوفان

نوح علیه السلام مشغول ساختن کشتى بود تا این که آن را به اتمام رسانید و امر خداى تعالى مبنى بر نزول عذاب صادر شد و آن تنور شروع به جوشیدن کرد، در این هنگام خداوند متعال به آن جناب وحى فرستاد که از هر حیوان یک جفت نر و ماده سوار کشتى کند و نیز اهل خود را به جز افرادى که مقدر شده بود، هلاک شوند یعنى همسرش که خیانت کار بود و فرزندش که از سوار شدن امتناع ورزیده بود و نیز همه آنهایى که ایمان آورده بودند، سوار کند.

و از سوره قمر برمى‌آید همین که آنها را سوار کرد خداى تعالى درهاى آسمان را به آبى ریزان باز کرد و زمین را به صورت چشمه‌هایى جوشان بشکافت، آب بالا و پایین براى تحقق دادن امرى که مقدر شده بود دست به دست هم دادند و نیز از سوره هود استفاده مى‌شود که رفته رفته آب زمین را فراگرفت و بالا آمد و کشتى را از زمین کند، کشتى در موجى چون کوه‌هاى بلند سیر مى‌کرد و طوفان همه مردم روى زمین را فراگرفت و همه را در حالى که ستمگر بودند، هلاک کرد و خداى تعالى به آن جناب دستور داده بود همین که در کشتى مستقر شدند خدا را در برابر این نعمت که از شر قوم ستمکار نجاتشان داد حمد بگویند و در پیاده شدن از او برکت بخواهند و نوح علیه السلام گفت: «الْحَمْدُلِلَّهِ الَّذِی نَجَّانا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ» (سوره مؤمنون، آیه ۲۸) و نیز گفت: «رَبِّ أَنْزِلْنِی مُنْزَلًا مُبارَکاً وَ أَنْتَ خَیرُ الْمُنْزِلِینَ». (سوره مؤمنون، آیه ۲۹)

بعد از آن که طوفان به دلیل آیه ۷۷ سوره صافات عالم گیر شده و مردم روى زمین همه غرق شدند، خداى تعالى به زمین فرمان داد تا آب خود را ببلعد و به آسمان نیز فرمان داد تا از باریدن بایستد، آب از ظاهر زمین کاسته شد و کشتى بر بالاى کوه جودى قرار گرفت. آنگاه خداى تعالى به نوح وحى کرد که: اى نوح! از کشتى پایین آى و با سلامى از ناحیه ما و برکاتى بر تو و امت هایى که با تواند پیاده شو که بعد از این طوفان، دیگر هیچ گاه دچار طوفانى عالم گیر نخواهند شد. چیزى که هست بعضى از این نجات یافتگان، امت هایى هستند که خدا در دنیا از متاع هاى زندگى دنیا برخوردارشان مى‌کند و سپس عذابى دردناک آنان را فرامى گیرد، پس نوح و همراهان او از کشتى خارج شده و در زمین قرار گرفتند و خدا را به توحید و اسلام پرستیدند و زمین را به ارث دست به دست به ذریه هاى خود سپردند و خداى سبحان تنها ذریه نوح را باقى گذاشت.^[۸]

غرق شدن پسر حضرت نوح

نوح علیه السلام هنگامى که سوار کشتى مى‌شد دید که یکى از پسرانش سوار نشده و علتش این بوده که به وعده پدرش مبنى بر این که هر کس از سوار شدن تخلف کند غرق خواهد شد ایمان نداشته، وقتى چشم نوح به او افتاد که در کنارى ایستاده، صدا زد که اى پسرم بیا با ما سوار شو و با کافران مباش.

پسر دعوت پدر را این طور رد کرد که من بزودى به یکى از کوه ها پناه مى‌برم تا مرا از خطر آب حفظ کند. نوح علیه السلام گفت: امروز هیچ چیزى نمى‌تواند احدى را از عذاب الهى حفظ کند مگر کسى را که خدا به او رحم کرده باشد که منظورش همان کسانى است که سوار کشتى بودند - پسر نوح به این پاسخ پدر توجهى نکرد و چیزى نگذشت که موج، بین پدر و پسر حائل شده و پسر جزء غرق شدگان گردید.

نوح علیه السلام هیچ احتمال نمى‌داد که پسر در باطن دلش کفر پنهان کرده باشد و تاکنون اگر اظهار اسلام مى‌کرده از باب نفاق بوده باشد، برخلاف همسرش که نوح از کفر او خبر داشته و بطور قطع اگر پسرش را نیز مانند همسرش کافر مى‌دانسته هرگز تقاضاى نجات او را نمى‌کرده، براى این که این خود نوح علیه السلام بود که از خداى عزوجل درخواست کرد تا دیارى از کفار را زنده نگذارد و بنا بر حکایت قرآن کریم گفته بود: «رَبِّ لاتَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْکافِرِینَ دَیاراً إِنَّک إِنْ تَذَرْهُمْ یضِلُّوا عِبادَک وَ لایلِدُوا إِلَّا فاجِراً کفَّاراً»: پروردگارا این قوم کافر را هلاک کن و دیارى از ایشان را بر روى زمین باقى مگذار، که اگر ایشان را باقى بگذارى بندگان پاک و باایمانت را گمراه مى‌ کنند و فرزندى هم جز بدکار و کافر از آنان به ظهور نمى‌رسد. (سوره نوح، آیه ۲۶ و ۲۷)

و نیز خود او بوده که به حکایت قرآن در دعایش گفته بود: «فَافْتَحْ بَینِی وَ بَینَهُمْ فَتْحاً وَ نَجِّنِی وَ مَنْ مَعِی مِنَ الْمُؤْمِنِینَ»: بارالها! بین من و قوم، حکم فرما و به ما گشایشى عطا کن و من و مؤمنانى که با من همراهند از شر قوم نجات ده. (سوره شعراء، آیه ۱۱۸) و چگونه ممکن است خود او با آگاهى از کفر باطنى پسرش مع ذلک نجات او را از خدا بخواهد؟ با این که قبلا فرمان خداى تعالى را شنیده بود که فرمود: «وَ لاتُخاطِبْنِی فِی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ». (سوره هود، آیه ۳۷)

نوح علیه السلام با حائل شدن موج بین او و فرزندش و در حالى که بى خبر از کفر باطنى پسرش بود دچار اندوهى شدید شد و پروردگار خود را چنین نداء کرد که: «رَبِّ إِنَّ ابْنِی مِنْ أَهْلِی وَإِنَّ وَعْدَک الْحَقُّ» (سوره هود/آیه ۴۵) پروردگارا این پسر من از اهل من است و وعده تو، به این که اهل مرا نجات دهى حق است و تو احکم الحاکمینى یعنى حکمت از حکم هر حاکم دیگرى متقن تر است، و تو در قضایى که مى‌ رانى جور و ستم نمى‌‌کنى و حکمت ناشى از جهل به مصالح واقعى نیست، بنابراین لطف کن و به من خبر ده که واقعیت فرزند من چیست و با این که او اهل من است چرا مستوجب عقاب شده است؟

در این جا عنایت الهى شامل حال نوح شد، و نگذاشت به طور صریح درخواست نجات فرزند خود را کند، - و یا به عبارت دیگر درخواستى کند که به واقعیت آن علمى ندارد - خداى تعالى در پاسخش به وى وحى فرستاد که اى نوح، پسر تو اهل تو نیست، او عمل غیرصالحى است، پس زنهار که مبادا با من درباره نجات او روبرو شوى و درخواست نجات او را بکنى، که اگر چنین درخواستى کنى درخواستى کرده اى که به واقعیت آن آگاهى ندارى و من تو را پند مى‌ دهم که مبادا از جاهلان باشى.

بعد از این وحى، نوح علیه السلام از واقع امر آگاه شد و به پروردگارش ملتجى گشت که: پروردگارا من پناه مى‌ برم به تو از این که از تو چیزى بخواهم که علمى به واقعیت آن ندارم، و از تو درخواست مى‌ کنم که عنایتت شامل حالم بشود و با مغفرتت مرا بپوشانى، و با رحمتت بر من عطوفت کنى، که اگر غیر این کنى از زیانکاران خواهم شد.^[۹]

حضرت نوح در روایات

ویژگی‌های حضرت نوح

حضرت نوح علیه السلام اولین پیغمبر اولواالعزم و از بزرگان انبیاء علیهم السلام است، که خداى عزوجل او را بر تمامی بشر مبعوث کرده و با کتاب و شریعت فرستاده است، بنابراین، کتاب او اولین کتاب آسمانى و شریعت او نیز اولین شریعت خدایى مى‌باشد.

و آن جناب پدر دوم نسل حاضر بشر است، چون تمامى افراد بشر امروز از طرف پدر و مادر به آن جناب منتهى مى‌شوند و همه ذریه آن حضرتند که قرآن کریم درباره اش فرمود: «وَ جَعَلْنا ذُرِّیتَهُ هُمُ الْباقِینَ»: و نژاد و اولاد او را در روى زمین باقى گذاشتیم. (سوره صافات، آیه ۷۷) و آن جناب پدر بزرگ همه انبیاء است، غیر حضرت آدم و حضرت ادریس علیهم السلام، و خداى تعالى در این باب فرموده: «وَ تَرَکنا عَلَیهِ فِی الْآخِرِینَ» و در میان آیندگان براى او نام نیکویى قرار دادیم. (سوره صافات، آیه ۷۸)

و آن جناب اولین پیغمبرى بوده که باب تشریع احکام و کتاب و شریعت را گشود و علاوه بر طریق وحى، با منطق عقل و طریق احتجاج با مردم صحبت کرد، بنابراین آن جناب ریشه و منشاء دین توحید در عالم است و بر تمامى افراد موحد عالم که تاکنون آمده و تا قیامت خواهند آمد منت داشته و همه مرهون اویند و به همین جهت است که خداى عزوجل او را به سلامى عام اختصاص داده و هیچ کس دیگر را در آن سلام شریک وى نساخت و فرمود: «سَلامٌ عَلى نُوحٍ فِی الْعالَمِینَ»: سلام بر نوح در همه ادوار عالم بشریت تا روز قیامت. (سوره صافات، آیه ۷۹)

و باز به همین جهت است که خداى عزوجل او را از همه عالمیان برگزید و از نیکوکارانش شمرد. (سوره انعام، آیه ۸۴ و سوره صافات، آیه ۸۰) و او را عبدى شکور خواند. (سوره اسراء آیه ۳)، و او را از بندگان مؤمن خود دانست. (سوره صافات، آیه ۸۱)، و او را عبدى صالح خواند. (سوره تحریم، آیه ۱۰) و آخرین دعایى که خداى تعالى از آن جناب نقل فرموده این است که به درگاه پروردگارش عرضه داشت: «رَبِّ اغْفِرْلِی وَلِوالِدَی وَلِمَنْ دَخَلَ بَیتِی مُؤْمِناً وَلِلْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِناتِ وَ لاتَزِدِ الظَّالِمِینَ إِلَّا تَباراً»: بارالها! مرا و پدر و مادرم را و عموم کسانى که با داشتن ایمان به خانه من درمى آیند و عموم مؤمنین و مؤمنات را بیامرز و درباره ستمگران به جز تبار و هلاکت میفزا. (سوره نوح، آیه ۲۸)^[۱۶]

پانویس

قصص الأنبیاء (قصص قرآن)، فاطمه مشایخ، ص۱۱۲.
أنساب الأشراف، احمد بن یحیى بلاذرى، ج۱، ص۳.
سوره تحریم، آیه ۱۰.
قزوینی، موسوعة الامام الصادق، ج۵، ص۱۲۸.
ابن کثیر، قصص الانبیاء، ص۹۳.
با استفاده از سوره اعراف، سوره هود و سوره نوح
سوره بقره، آیه ۲۱
با استفاده از سوره هود و سوره صافات.
ترجمه المیزان، موسوى همدانى، سید محمدباقر، ج۱۰، ص۳۷۱.
بحارالأنوار (علامه مجلسى)، ج۲۳، ص۱۲۰.
نهج الفصاحة (ابوالقاسم پاینده)، ص۷۱۴.
حیوة القلوب (علامه مجلسى)، ج۱، ص۲۴۶.
حیوة القلوب (علامه مجلسى)، ج۱، ص۲۵۰.
بحارالانوار (علامه مجلسى)، ج۱۱، ص۲۸۸ـ۲۸۹.
امالى شیخ صدوق (ترجمه کمره اى) ص: ۵۱۱.

ترجمه المیزان (موسوى همدانى سید محمدباقر)، ج۱۰، ص۳۷۶.

منابع

علل الشرائع - ترجمه سید هدایت الله مسترحمى؛ تهران: کتاب فروشى مصطفوى، ششم، ۱۳۶۶ ش.
قصص الأنبیاء؛ فاطمه مشایخ، تهران: انتشارات فرحان، اول، ۱۳۸۱ ش.
أنساب الأشراف، احمد بن یحیى بلاذرى؛ بیروت: دارالفکر، اول، ۱۴۱۷ ق.
ترجمه المیزان، سید محمدباقر موسوى همدانى؛ قم: دفتر انتشارات اسلامى حوزه علمیه قم، پنجم، ۱۳۷۴ ش.
بحارالأنوار، علامه مجلسى؛ تهران.
نهج الفصاحة، ابوالقاسم پاینده؛ تهران: دنیاى دانش، چهارم، ۱۳۸۲ ش.
حیوة القلوب، علامه مجلسى؛ قم: سرور، ششم، ۱۳۸۴ ش.
امالى شیخ صدوق - ترجمه محمدباقر کمره اى؛ تهران، اسلامیه، ششم، ۱۳۷۶ ش.