جلوه اي از حقايق

چنان كه گذشت، گروهي به شهادت و قتل سيّدالشهداء عليه السلام توسط يزيد اقرار نمي كنند، بلكه منكر هستند. در مقابل آنها گروهي ديگر موضع گيري ديگري كرده اند. اينان كه از دانشمندان بزرگ اهل سنّت نيز هستند و نزد آنان بسيار بلندمرتبه اند، بر قاتل بودن يزيد اقرار دارند، امّا درباره واقعه كربلا نظر خاصّي ندارند و به اين حادثه عظيم تاريخي بي توجهي مي كنند.

ابن قيّم جوزيّه از برجسته ترين شاگردان ابن تيميّه مي گويد:

ونعتقد حبّ آل محمّد وأزواجه وسائر أصحابه رضوان اللّه تعالي عليهم، ونذكر محاسنهم وننشر فضائلهم ونجلّ ألسنتنا وقلوبنا عن التطلّع فيما شجر بينهم، ونستغفر اللّه لهم ونتوسّل إلي اللّه تعالي باتّباعهم ونري الجهاد والجماعة ماضياً إلي يوم القيامة والسمع والطاعة لولاة الأمر من المسلمين واجباً في طاعة اللّه تعالي دون معصيته، لا يجوز الخروج عليهم ولا المفارقة لهم. ولا

نكفّر أحداً من المسلمين بذنب عمله ولو كبر، ولا ندع الصلاة عليهم، بل نحكم فيهم بحكم النبي، ونترحّم علي معاوية، ونكل سريرة يزيد إلي اللّه تعالي;1

ما به خاندان رسول اللّه صلي اللّه عليه وآله و همسران پيامبر و ديگر اصحاب او محبّت و اعتقاد داريم و فضايل و مناقب ايشان را نقل مي كنيم و زبان و قلب هايمان را از نقل كارهاي ناشايستي كه از آنها سر زده، باز مي داريم و براي آنها طلب مغفرت مي كنيم و پيروي از ايشان را وسيله توسّل به خدا قرار مي دهيم2... و كسي حق قيام بر وليّ امر را ندارد، گرچه از او گناه كبيره اي سر بزند(!) تكفير او بر كسي جايز نيست... و براي معاويه طلب رحمت مي كنيم و يزيد را به خداوند متعال واگذار مي كنيم تا هر چه مقتضي ببيند در موردش عمل كند.

شمس الدين ذهبي از بزرگان اهل تسنّن، بي توجهي خود را به رغم اعتراف به قاتل بودن يزيد و شهيد بودن سيّدالشهداء عليه السلام اين گونه ابراز مي كند:

افتتح دولته بمقتل الشهيد الحسين عليه السلام واختتمها بواقعة الحرّة، فمقته الناس;3

او (يزيد) حكومتش را با به شهادت رساندن حسين عليه السلام آغاز كرد و سال آخر حكومتش به واقعه حرّه پايان يافت.

او در ادامه مي گويد:

يزيد ممّن لا نَسُّبه ولا نحبّه;4

يزيد از كساني است كه ما نه او را دشنام مي دهيم و نه دوست مي داريم.

بي توجهي به قضيّه سيّدالشهداء عليه السلام روشي ديگر براي مبارزه و كم رنگ جلوه دادن ماجراي كربلاست كه برخي از علماي عامه آن را برگزيده اند.

اكنون اين پرسش ها مطرح است:

به راستي آيا آنان با وجود آن همه تأليفات در تاريخ و علوم مذهبي، حقيقت را نمي دانند؟ اگر حقيقت را مي دانند، چرا سكوت مي كنند؟ نه انكار مي كنند، نه تأييد، از طرفي چرا عمل يزيد را زير سؤال نمي برند؟ و ده ها چراي ديگر.

اين بررسي و پژوهش پاسخ اين پرسش ها را از كلمات ديگر دانشمندانشان استنباط و استخراج خواهد كرد و عبارت هايي را در پي خواهد آورد كه بنا بر آن ها، برخي معتقدند كه يزيد، حسين بن علي عليهما السلام را كشته و كار خوبي هم كرده است.

آري، اين افراد، نه فقط براي شيعيان نفرت انگيزند، بلكه بزرگان سنّي ها نيز آنان را لعنت و نفرين مي كنند، چنان كه خواهد آمد. 1 . اجتماع الجيوش الاسلاميّه: 1 / 104.

2 . گفتني است كه اين مطلب از ابن قيّم درباره توسّل به افرادي براي تقرّب به خداوند متعال، در جاي خود براي محققان بسيار مفيد است.

3 . سير اعلام النبلاء: 4 / 38.

4 . سير اعلام النبلاء: 4 / 36.

چكيده بحث

چنان كه گذشت، برخي از دانشمندان بزرگ اهل تسنّن، به روش هاي گوناگون به مخالفت و مبارزه با زنده ماندن روز عاشورا و بقاي نام سيّدالشهداء عليه السلام پرداخته اند. آنان به خوبي مي دانستند كه مسلمانان با شنيدن مقتل و مصيبت ها و بلاهايي كه بر فرزند پيامبر صلي اللّه عليه وآله آورده اند، خود به خود حكومت هاي جور و ظلم را زير سؤال خواهند برد، پس بايد با زنده ماندن اين روز مبارزه كرد.

مبارزه آنان گاهي از راه تقوا، گاهي از طريق ايجاد شك در

واقعه و قاتل بودن يزيد و گاهي روش عرفاني است كه بنا بر آن، سيّدالشهداء عليه السلام را شهيد و داراي كمال و درجه والايي مي دانند كه در روز عاشورا بدان دست يافته است و از اين رو، عاشورا را روز فرح و شادي بايد ناميد(!)